Overslaan en naar de inhoud gaan

by Suzanne Burdick, Ph.D.

Draadloze stralingsziekte heeft een nieuwe en meer universeel geaccepteerde naam: Elektromagnetische Stralingssyndroom, of EMR-syndroom, volgens een persbericht van het OneName Project.

Het EMV-syndroom is een “nieuwe verenigende naam voor een 21e-eeuwse gezondheidscrisis”, aldus het persbericht.

Miljoenen mensen ervaren lichamelijke symptomen - waaronder hoofdpijn, slapeloosheid, hartkloppingen en meer - wanneer ze worden blootgesteld aan elektromagnetische straling (EMV), aldus het persbericht.

Maar tot nu toe was het moeilijk voor deze mensen om voor zichzelf op te komen en anderen voor te lichten, omdat er geen eenduidige, gemakkelijk te begrijpen term was voor de aandoening.

In plaats daarvan waren er meerdere namen, waaronder elektromagnetische gevoeligheid, elektrohypersensitiviteit, microgolfsyndroom, Havana-syndroom en andere.

Sommige van deze namen stigmatiseerden de mensen door ze als “gevoelig” te bestempelen, in plaats van de schuld te geven aan de straling die hun ziekte veroorzaakte. Andere namen brachten het publiek in verwarring - zoals het magnetron- en Havana-syndroom - omdat ze leken op verwijzingen naar magnetrons en de hoofdstad van Cuba, in plaats van draadloze straling van mobiele telefoons, Wi-Fi-routers en slimme apparaten.

Daarom werd het “OneName Project” in het leven geroepen.

Het project bracht mensen die leven met EMV-gerelateerde handicaps, vooraanstaande deskundigen op het gebied van draadloze straling, pleitbezorgers van veilige technologie en medische professionals samen om één term te kiezen - een eenvoudige, niet-stigmatiserende term - om ziekte als gevolg van blootstelling aan draadloze straling en elektromagnetische velden te labelen.

“Deze beslissing was het resultaat van een echt samenwerkingsproces,” zei organiserend comitélid Kent Chamberlin, Ph.D. ”We hebben niet alleen een eenduidige identiteit voor deze aandoening gecreëerd, maar ook een hernieuwd gevoel van hoop voor mensen die ermee leven.”

Chamberlin is voormalig voorzitter en professor emeritus van Electrical and Computer Engineering aan de Universiteit van New Hampshire. Hij maakte deel uit van de New Hampshire Commission to Study The Environmental and Health Effects of Evolving 5G Technology, een team van onafhankelijke experts dat door de staat bijeen werd geroepen om vragen te beantwoorden over de effecten en veiligheid van zendmasten en draadloze straling. Hij is nu voorzitter van de Environmental Health Trust (EHT).

Mensen met het EMR-syndroom en hun medestanders zetten zich er nu voor in dat het EMR-syndroom formeel wordt erkend door wereldwijde organisaties, zoals de Wereldgezondheidsorganisatie, aldus het persbericht.

Op de website van het EMR-syndroom zijn binnenkort huisvestingskaarten te vinden die de term uitleggen en die mensen met het EMR-syndroom bij zich kunnen dragen en kunnen verspreiden voor educatieve doeleinden.

'Mensen hebben één naam nodig die ze kunnen herkennen en onthouden'

Lid van het organisatiecomité Ruth F. Moss, die leiding geeft aan SafeTech Westchester in New York en het EMV-syndroom heeft, zei dat haar eerste vraag na de diagnose EMV-gerelateerde ziekte in 2015 was: “Hoe noem je dit?”.

“Moss: “Gedurende een aantal maanden kreeg ik vijf verschillende antwoorden. Ze had jarenlang in de marketing gewerkt, dus ze wist dat het hebben van vijf verschillende termen voor EMV-gerelateerde ziekten een probleem was bij het opbouwen van publiek bewustzijn.

“Ik nam aan dat iemand in de beweging moest proberen om de namen samen te voegen,” herinnert ze zich. Maar het jaar daarop realiseerde ze zich dat dat niet het geval was. Ze realiseerde zich ook dat er niet slechts vijf namen waren voor EMV-gerelateerde ziekten, maar “10 namen, 15 namen”.

Het was duidelijk dat zij en anderen met EMV-gerelateerde ziekten één term nodig hadden om voor zichzelf en veilige technologie te pleiten, in plaats van hun inspanningen te verdunnen met meerdere termen.

“Niemand zal zich een gezondheidstoestand herinneren als die 10 verschillende namen heeft. Mensen hebben één naam nodig die ze kunnen herkennen en onthouden,” zei Moss. “Dat is de manier waarop onze hersenen werken.”

Project was 'grondig, onafhankelijk en niet beïnvloed door vooroordelen'.

Het was een ontmoedigende taak om te beslissen over één naam voor elektrosensitiviteit, zeiden leden van het organisatiecomité van het project.

“We hebben maanden nagedacht over de beste manier om dit te doen,” zei Andrew Molnar, die het organisatiecomité hielp leiden. Molnar leidt Ithacans for Responsible Technology en heeft het EMR-syndroom.

Moss is het met hem eens. “Geen enkele beslissing werd snel genomen,” zei ze. “Teamleden waren bereid om alles door te spreken tot de eerlijkste conclusie.”

Chamberlin zei dat het belangrijk was voor de commissieleden dat het proces om een naam te kiezen “grondig en onafhankelijk was en niet beïnvloed werd door vooroordelen”.

Het organisatiecomité ontwikkelde een reeks stappen die ze volgens een transparant proces zouden volgen, zei hij, te beginnen met een online publiek forum dat vier maanden duurde.

Het forum vroeg mensen met een EMV-syndroom, voorstanders van veilige technologie en het algemene publiek welke criteria voor hen belangrijk waren bij het kiezen van een nieuwe naam. Het verzamelde ook ideeën voor de nieuwe naam.

Aanvankelijk dachten de leden van het organisatiecomité dat er consensus over een nieuwe naam uit het openbare forum zou kunnen voortkomen. Maar hoewel de criteria voor een nieuwe naam duidelijk werden, kwam er niet één term naar boven als ieders eerste keuze.

“Naarmate de tijd verstreek,” zei Molnar, ”realiseerden we ons dat we een groep experts moesten samenstellen om naar de gegevens te kijken.”

Dus riep het organisatiecomité een besluitvormingscommissie bijeen van 11 internationale medische professionals, onderzoekswetenschappers en vooraanstaande pleitbezorgers voor mensen met het EMV-syndroom die naamsbekendheid hadden op het gebied van EMV en veilige technologie.

Hun deelname verhoogde de geloofwaardigheid van het OneName Project proces, aldus Chamberlin. Het organisatiecomité overhandigde de openbare opmerkingen aan de leden van het besluitvormingscomité, samen met een lijst met voorgestelde criteria die uit de opmerkingen waren afgeleid.

De twee belangrijkste criteria voor de nieuwe naam waren dat hij gemakkelijk te begrijpen zou zijn voor het publiek en dat hij mensen met de aandoening niet zou stigmatiseren of beschuldigen.

Het was de taak van het besluitvormingscomité om een naam te kiezen op basis van hun analyse en bespreking van de gegevens.

De overdracht vormde een uitdaging voor sommige leden van het organisatiecomité. “We wisten dat er een naam gekozen kon worden die we niet leuk vonden,” zei Moss, ”maar dit was belangrijker dan persoonlijke voorkeuren.”

Het besluitvormingscomité kwam in september 2024 twee keer bijeen. Molnar modereerde hun discussies.

Ze kozen voor “EMR Syndrome” omdat dit de delicate balans wist te vinden tussen wat medisch en wetenschappelijk geloofwaardig was en wat het publiek wilde in een nieuwe naam.

“Deze balans was van het grootste belang in het proces,” zei lid van het organisatiecomité Pam Wallace, die leiding geeft aan SafeTech Forward in Michigan en die EMR Syndrome heeft. “Daarom hadden we professionals uit de medische, wetenschappelijke, juridische en educatieve wereld in het besluitvormingscomité.”

Dr. Sharon Goldberg, een arts op het gebied van integratieve en functionele geneeskunde met ervaring in het behandelen van patiënten met het EMR-syndroom, zat in het besluitvormingscomité. Ze deelde de redenen waarom de commissie voor het “EMR-syndroom” heeft gekozen.

“De vorige namen - zoals elektrohypersensitiviteit - waren een probleem wanneer de persoon naar de dokter ging,” zei ze. Zulke termen bestempelden de persoon als te gevoelig. “Dat moest veranderen.”

De etiologie van het EMV-syndroom is duidelijk. Het richt zich op EMV als de oorzaak van de symptomen van de persoon zonder de persoon die de symptomen rapporteert te stigmatiseren, aldus Goldberg. Mensen zijn ook gewend om het woord “syndroom” te horen om medische aandoeningen te beschrijven. Soms gebruikt de farmaceutische industrie het woord om nieuwe medicijnen op de markt te brengen.

De term werkt ook goed in wetenschappelijke publicaties en rechtszaken omdat het breed genoeg is om alle vormen van ziekte te omvatten die veroorzaakt worden door straling langs het EMV-spectrum.

Mensen snappen het'

Moss zei dat ze het “EMR-syndroom” al begon te gebruiken in gesprekken. “Mensen snappen het,” zei ze.

De naam is ook een effectief leermiddel. Als mensen vragen: “Wat is EMR?” kun je daar antwoord op geven, zei Moss.

Leden van beide commissies erkenden dat de acceptatie van de nieuwe naam door het publiek tijd kan kosten - en dat sommige landen misschien liever vasthouden aan de oude naam.

Het Verenigd Koninkrijk gebruikt bijvoorbeeld al heel lang elektrohypersensitiviteit, zei Nicholas Martin, lid van het organisatiecomité, die in het Verenigd Koninkrijk woont en EMV-syndroom heeft.

Molnar is het daarmee eens. “Er zijn een aantal medische systemen - vooral in Europa waar elektrohypersensitiviteit de technische term is - die er misschien nog steeds voor kiezen om die technische term te gebruiken, en dat is prima.”

Het komt vaak voor dat een aandoening zowel een technische term als een algemene term heeft. “Bindvliesontsteking is bijvoorbeeld de technische wetenschappelijke term voor roze oog”, aldus Molnar.

De U.S. Access Board gebruikt de term “elektromagnetische gevoeligheid” voor EMV-gerelateerde handicaps.

Molnar zei:

“Hoewel het ideaal zou zijn, kunnen we uiteindelijk misschien niet elke wetenschappelijke of overheidsinstantie overtuigen om haar officiële naam te veranderen. Dat is niet wat we hier proberen te doen. We proberen één naam voor het publiek te krijgen die echt helpt om onze inspanningen te focussen en om het publiek achter ons te krijgen.”

Zijn de FCC-limieten voor draadloze straling goed genoeg?

De nieuwe naam komt in een tijd van groeiende twijfel of de blootstellingslimieten voor draadloze straling van de Federal Communications Commission (FCC) de gezondheid van mensen wel voldoende beschermen. De limieten zijn sinds 1996 niet meer bijgewerkt.

In 2021 wonnen Children's Health Defense, EHT en andere groepen een rechtszaak tegen de blootstellingslimieten van de FCC.

De groepen dienden 11.000 pagina's in met bewijs van schade door 5G en draadloze technologie, waarvan ze beweerden dat de FCC ze negeerde toen ze besloot om de richtlijnen van 1996 te behouden. De pagina's bevatten bewijs van wijdverspreide ziekte als gevolg van blootstelling aan draadloze straling.

De FCC heeft nog niet voldaan aan een mandaat van de rechtbank om uit te leggen hoe het agentschap heeft vastgesteld dat de huidige richtlijnen mensen en het milieu voldoende beschermen tegen de schadelijke effecten van blootstelling aan draadloze straling.

Ondertussen zeggen wetenschappers en voorstanders van veilige technologie dat er dingen zijn die de telecomindustrie kan doen om de blootstelling van mensen aan draadloze straling te verminderen. Een Zwitsers telecombedrijf erkende dit ook in een patentaanvraag uit 2003.

Zo publiceerden Chamberlin en andere wetenschappers van de International Commission on the Biological Effects of Electromagnetic Fields in 2023 een peer-reviewed rapport over hoe de industrie “eenvoudige technische oplossingen” zou kunnen vinden om de straling van mobiele telefoons te verminderen.

Er is ook gepatenteerde technologie voor onderkleding die de blootstelling van de drager aan EMV vermindert.

Lokale gemeenschappen kunnen ook iets doen.

Steden kunnen verordeningen aannemen die voorschrijven dat zendmasten minstens 1.640 voet van huizen, bedrijven en scholen verwijderd moeten zijn. Dat is de afstand die de commissie in New Hampshire aanbeveelt om de menselijke gezondheid voldoende te beschermen.

Publieke bewustwording van het EMV-syndroom kan deze inspanningen stimuleren - en mensen helpen gezonder te leven, aldus Goldberg. “Bewustwording van draadloze straling kan worden toegepast als levensstijlmedicijn”, legt ze uit, ”op voorwaarde dat patiënten gemotiveerd en bereid zijn om hun blootstelling binnenshuis te verminderen.”

Studies tonen bijvoorbeeld aan dat het verminderen van de blootstelling aan draadloze straling kan helpen om de bloedsuikerspiegel te verlagen en de slaap te verbeteren.

Wallace is het daarmee eens. “Dit gaat over de weg wijzen naar meer bewustzijn en veiligere praktijken die gebruikt kunnen worden om veiliger en gezonder te leven.”